Van de ene emotie/ervaring in de andere...

Woensdag word ik heerlijk uitgeslapen wakker en maak ik mij klaar voor een dagje regelen. Weer opgehaald door een collega die mij afzet in het centrum. Langs de IND (immigratie), de bank om een rekening te openen en naar de Telbo voor een simkaart. Het gaat verrassend genoeg erg snel. Doordat ik allerlei moeilijke verhalen had gelezen en gehoord zat ik toch een beetje zenuwachtig bij de IND. Maar voor ik het wist had ik de stempel en sticker in mijn paspoort en klaar. Binnenkort moet ik dan nog een sedula aanvragen en dan ben ik officieel een Boneriaanse :)! 
Tijdens het wandelen van het ene kantoor naar het andere neem ik de tijd om Kralendijk te ontdekken, de hoofd'stad' van Bonaire. Het is erg klein maar ziet er leuk uit. Veel gekleurde huisjes en afbeeldingen van flamingo's in de straatstenen gemaakt van schelpen. Ik haal een broodje bij een broodjeszaak en besluit het aan het water op te eten. Het is rustig en ik zoek een plekje in de schaduw waar ik even kan zitten. Wat is het prachtig! De kleuren van het water zijn ongelofelijk blauw en het water is zo helder dat ik de meest prachtige vissen voorbij zie zwemmen. Dat belooft wat voor als ik ga snorkelen! Terwijl ik zit te eten realiseer ik mij dat het nog helemaal niet tot mij door dringt dat ik hier ben. Ik ben nog niet helemaal geland en het voelt goed hier te zijn maar ook erg onwerkelijk. 
Na een heerlijke cappuccino in een koffietentje (wat mij ondertussen al 5x is aangeraden door verschillende mensen) ga ik met de taxi weer naar huis. Dit had even wat voeten in de aarde er eentje te vinden maar het meisje achter de bar ging meteen voor mij bellen en wist via via iemand die mij kon ophalen. Iedereen is erg vriendelijke en behulpzaam. Wat mij ook opvalt is dat je overal Nederlands kan praten. Dat had ik niet verwacht maar wel zo makkelijk :) Ik wil natuurlijk ook te taal gaan leren maar je goed kunnen uitdrukken is wel zo fijn! Rest van de dag bij mijn huisje gebleven en gezwommen. 
Donderdag een auto gehuurd nadat ik mijzelf ingeschreven had bij de zorgverzekering. De man van het verhuurbedrijf was ontzettend vriendelijk en gaf allemaal tips over wat ik kon doen. Eenmaal in mijn auto moest ik wel weer even wennen! Best spannend te rijden op een plek waar je het niet kent, de regels anders zijn en de wegen niet zoals hier. Eerst maar eens een rondje langs de zuidkant van het eiland. Daar maak ik het eerste realisatie moment mee. Ik rijd over een weggetje langs de ruige kust waar de golven op de rotsen beuken, ik kom langs een roze meertje, zie de zoutwinningen en spot na 5 minuten al de eerste flamingo's. Het enige wat ik daarbij hoor is de wind die door de auto heen blaast en het geluid van de motor (schakelen is nog een dingetje, ik zit steeds iets te hoog in mijn toeren ;)). Ik ben super blij en zing keihard mee met de muziek. Na 10 minuten zet ik mijn auto stil om even uit te stappen en om mij heen te kijken. Prachtig! Dat weidse, vrije gevoel is onbeschrijfelijk. Aan het einde van de route ligt Sorobon Beach en val ik in de volgende verbazing. Kytesurfers, helder water, beach tentje, relaxte sfeer en een verkoelend windje. Ik ga zitten op een stoel in het water en bestel een mango shake. Zucht......
Tja en dan na al die verwondering, nieuwe situaties en ontdekkingen komt er natuurlijk een moment dat het even minder gaat. Ondanks het feit dat ik echt wel weet dat het goed gaat komen en ik alles de tijd moet geven had ik vrijdag even een dipje. Tijdens het ontdekken van de west en noordkant van het eiland merkte ik dat ik alleen maar ontzettend nerveus ben en tijdens het rijden echt even de auto stil moest zetten om te ademen. Sta je daar dan, bij 1000 steps, één van de mooiste stukjes van Bonaire waar je zo het water in kan lopen om te snorkelen en de kleuren van het water weer zo mooi zijn dat het bijna nep lijk. Iedereen foto's maken en genieten en ik denk alleen maar: ja heel mooi allemaal, leuk......, ik wil naar huis. Omkeren en zwelgen in zelfmedelijden. Na een goed gesprek met mijzelf besluit ik toch maar verder te gaan. BAM dat eiland over, nergens stoppen maar gewoon door blijven rijden. Ik kom badend in het zweet weer thuis en ga eerst maar eens onder een lauwe douche staan. 
Rest van de dag blijft er een vervelend gevoel en voel ik mij erg alleen. Ik ben altijd gewend veel mensen om mij heen te hebben en druk te zijn met van alles maar nu ben ik volledig op mijzelf aangewezen. Dat is even wennen en best gek. Zelfs nadat ik weer naar Sorobon beach was gereden en daar aan het strand lag kon ik niet genieten. Ik laat mijn gevoelens maar gewoon even wat ze zijn en ga naar huis en naar bed. De volgende morgen komt het er meteen uit en ik huil 10 minuutjes, bel even met een vriendin en voel mij meteen beter. Dit hoort er vast allemaal bij! 
De rest van de dag gaat het prima. Boodschappen gedaan bij de AH, maar echt. Het heet hier anders maar het is voor de rest precies hetzelfde, behalve de prijzen dan.... 2 komkommers voor 2,50 is wat duur naar mijn mening. Rest van de dag lekker op het strand gelegen en merk dat ik eindelijk kan genieten. 
Vanmorgen goed opgestaan, een schorpioen gezien (een kleine maar mijn hartslag ging naar astronomische hoogtes), koffie gezet en zo maar weer eens naar het strand ;). Dat gevoel is heerlijk. Gaan en staan waar je wil, altijd lekker weer en strand om de hoek! 
Ik heb er weer zin in. Ik ga er wat van maken hier en ik ben er van overtuigd dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Morgen naar mijn werk om voor te bereiden en mijn collega's te ontmoeten. Daar heb ik ontzettend veel zin in. Het zal vast goed voor mij zijn om in een ritme te komen. Keep you posted!